Livet og døden og midt i mellom va kunnskapen...

I dag satt eg å såg på avsluttningssermonien i OL, og det slo meg at vi mennesker er eigentleg ganske geniale skapningar. For når vi blir født så kan vi ingen ting, men i løpet av livet og då særleg dei tidlege leve åra så lærer vi utruleg mykje. Ein skal jo ikkje gløyme at ein lærer gjennom heile livet, men så ein dag når ein har lært allt ein skal lære i livet då bare dør man.. Kas liv e d? Her brukar man kansje 60-90 år og kansje meir av livet på å lære nye ting og lærer seg sjølv å kjenne.. og so bare dør man vekk frå all DEN kunskapen... Det hadde jo vert litt greit å kunne bruke den siste kunnskapen til noko før ein døde.. Kansje d ikkje d e så dumt å ikkje vere den skarpaste kniven i skuffen likevell... for då slepp ein jo å miste så mykje kunnskap når ein fyrst dør... eller??..